کمک های ما به سوریه، لبنان و… چه توجیهی دارد؟

ابو حسنا
۱۲۲

+متن شبهه یا سوال:

سوریه و لبنان، فلسطین و…، حتی اگر از ما طلب کمک هم نکنند بازهم ما اصرار داریم که «کاسه داغتر از آش بوده» و به آنها کمک کنیم. چرا؟

+پاسخ کوتاه :

قاعده اخلاق انسانی ایجاب می‌کند که دفع ظلمِ ظالم، عقلا بر هر انسان آزاده ای جایز، بلکه واجب است. حال اگر کسی برای دفع این ظلم، به مظلوم یاری نرساند به نوعی در ظلم او شریک خواهد بود، چه این مظلوم، مسلمان باشد و چه نباشد و چه تقاضای کمک کرده باشد و چه نکرده باشد.

مضافا؛ هزینه برای یاری رسانی به گروه های مقاومت در لبنان و سوریه و… نه تنها هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری برای امنیت ایران و شهروندان ایرانی است.
کمک رسانی به این گروه ها که در نوک پیکان حملات قرار دارند در حقیقت جنگ خارج از مرزهاست. اگر ایران بواسطه این گروه ها در خارج از مرزها نجنگد بایستی در داخل مرزهای کشور به مقابله با دشمنان برخیزد که در اینصورت متحمل لطمات و هزینه هایی به مراتب بیشتر خواهد شد. امیرالمومنین(ع) پیرامون این شیوه جنگ می‌فرماید:
«پیش از آن که آن‌ها (یعنی دشمنان) با شما بجنگند با آنان نبرد کنید، به خدا سوگند، هر ملّتى که درون خانه خود مورد هجوم قرار گیرد، ذلیل خواهد شد.»

پس کمک به سوریه و لبنان و یمن و فلسطین، نه تنها عینِ آرمان‌خواهی اسلامی، بلکه یک واجب عقلی برای حفظ امنیت ملی و دفاع پیشگیرانه در برابر تجاوز دشمن است.

+پاسخ مفصل :

همانطور که می‌دانیم، جنگ به معنای دفاع، مقدس بوده و به معنای تجاوز، زشت و ظلم به دیگران است. قاعده اخلاق انسانی هم ایجاب می کند که دفع ظلمِ ظالم، عقلا بر هر انسان آزاده ای جایز، بلکه واجب است. حال اگر کسی برای دفع این ظلم، به مظلوم یاری نرساند به نوعی در ظلم او شریک خواهد بود، چه این مظلوم، مسلمان باشد و چه نباشد و چه تقاضای کمک کرده باشد و چه نکرده باشد. چراکه شاید این مظلوم، از قدرت یاری رسانی دیگران به خود آگاه نبوده و به همین دلیل هم طلب یاری نکرده باشد. عدم کمک خواهی مظلوم، دلیل نمی‌شود تا دیگران در ظلم ظالم شریک شوند. شهید مطهری در این زمینه می‌فرماید:
«لزومى ندارد تقاضاى کمک کند؛ همین قدر که در واقع آن مظلوم، مظلوم باشد… اسلام مى‏گوید این مانعى را که به صورت دولت [متجاوز] در مقابل توده مردم وجود دارد مى‏توانید بزنید و بردارید.» (مجموعه آثار شهید مطهری/ج20/ص233)

مضافا که:
اولا، امروز جمهوری اسلامی بعنوان ملجاء و پناهگاه مظلومان عالم مطرح است و در هرگوشه ای که مظلومی مورد ظلم قرار می گیرد، به نوعی گوشه چشمی به یاری ایران اسلامی دوخته است که همین مسئله تکلیف و مسئولیت حکومت اسلامی را برای یاری رساندن به این مظلومین سنگین تر می‌کند.

و دوما: هزینه برای یاری رسانی به گروه های مقاومت در لبنان و سوریه و یمن و… نه تنها هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری برای امنیت ایران و شهروندان ایرانی است. نگاهی مختصر به مواضع این گروه ها در برابر تهدیدات خارجی که متوجه ایران اسلامی بوده است بیانگر عمق و اهمیت این سرمایه گذاری است.

سوما: کمک رسانی به این گروه ها که در نوک پیکان حملات قرار دارند در حقیقت جنگ خارج از مرزهاست. به این معنی که اگر ایران بواسطه این گروه ها در خارج از مرزها نجنگد بایستی در داخل مرزهای کشور به مقابله با دشمنی مثل اسرائیل و آمریکا و گروه های تکفیری برخیزد که در اینصورت متحمل لطمات و هزینه هایی به مراتب بیشتر خواهد شد. امیرالمومنین علی علیه السلام پیرامون این شیوه جنگ می‌فرماید:
«اغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ یَغْزُوکُمْ فَوَاللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا ـ پیش از آن که آن‌ها (یعنی دشمنان) با شما بجنگند با آنان نبرد کنید، به خدا سوگند، هر ملّتى که درون خانه خود مورد هجوم قرار گیرد، ذلیل خواهد شد.» (خطبه 27 نهج البلاغه)

کما اینکه مقام معظم رهبری هم در توجیه عملکرد شهدای مدافع حرم فرمود «اگر با داعش در عراق و سوریه نمی‌جنگیدیم باید در کرمانشاه و همدان با آنها می‌جنگیدیم.»

علاوه بر این ها، امروز این شیوه ـ یعنی جنگ در خارج از مرزها و حمایت از دیگران برای جنگ های نیابتی ـ یک روش متداول و پذیرفته شده است. بعنوان نمونه، حمایتی که آمریکا از اسرائیل و تکفیری ها نموده و برایشان هزینه می کند این سئوال را پیش می‌آورد که: «چرا ما برای امنیت و دفاع از مرزها و شهروندانمان، از گروه‌های همسو و محور مقاومت حمایت نکنیم؟»

پس کمک به سوریه و لبنان و یمن و فلسطین، نه تنها عینِ آرمانخواهی اسلامی، بلکه یک واجب عقلی برای حفظ امنیت ملی و دفاع پیشگیرانه در برابر تجاوز دشمن است.