امام خمینی: حفظ جمهوری اسلامی مهم تر از جان امام عصر (عج)!

ابو حسنا
۳۸

+متن شبهه یا سوال:

لطفا روی این جمله فکر کنید:حفظ جمهوری اسلامی از حفظ یک نفر ولو امام عصر باشد اهمیتش بیشتر است.

اعزه مدنظر داشته باشید که در این جمله عبارت جمهوری اسلامی را خمینی به کار برده است که نشان میدهد منظور او حکومت تشکیل شده اش میباشد چرا که تا به حال حکومتی به صورت جمهوریت که ادعای اسلام داشته باشد وجود نداشته است.

حال بنده دو سوال از عزیزان دارم که خواهشا روی آن فکر کرده!!!

به حکومت حال حاضر نگاهی بیاندازید و ببینید آیا این حکومت با این همه فساد و فحشا و فقر و بیکاری و بی بندباری آیا لیاقت آن را دارد که امام معصوم علیه السلام نعوذبالله جانش را فدای آن کند؟

اصلا از ازل تا حال حکومتی بوده است که ارزش آن را داشته باشد که امام معصوم علیه السلام بخواهد جانش را فدای آن کند؟؟؟

+پاسخ کوتاه :
این تعبیر امام خمینی(ره) به جهت تبیین اهمیت حفظ حکومت اسلامی میباشد.

امام در اول فروردین ماه سال 1362 در بخشی از سخنان خود در جمع مسئولان نظام به این مهم اشاره کرده و می فرمایند:

«امروز ما مواجه با همه قدرت ها هستیم و آنها در خارج و داخل دارند طرح ریزى مى ‏کنند؛ براى اینکه این انقلاب را بشکنند و این نهضت اسلامى و جمهورى اسلامى را شکست بدهند و نابود کنند. و این یک تکلیف الهى است براى همه که اهمّ تکلیف هایى است که خدا دارد؛ یعنى، حفظ جمهورى اسلامى از حفظ یک نفر- ولو امام عصر باشد- اهمیتش بیشتر است؛ براى اینکه امام عصر هم خودش را فدا مى‏ کند براى اسلام. همه انبیا از صدر عالَم تا حالا که آمدند، براى کلمه حق و براى دین خدا مجاهده کردند و خودشان را فدا کردند…»

– برای درک بیشتر سخن ایشان بخشی از تاریخ اسلام را یاداوری میکنیم:
در جنگ احد اعلام کردند که پیامبر(ص) کشته شد.
در این حین برخی از مسلمانان میدان جنگ را ترک کردند.
یکی از مسلمانان که مسلمان دیگری را در حال ترک میدان دید از وی پرسید که چرا میروی؟ و او پاسخ داد که محمد(ص) کشته شده، دیگر برای چه بجنگیم؟
به او چنین پاسخی داد: محمد(ص) کشته شد. اما دین محمد(ص) که هست، خدای محمد(ص) که هست.
بمان و برای دین محمد(ص) بجنگ.

+پاسخ مفصل :امام خمینی ره در طول حیات خود در زمان های متعدد، بارها و بارها بر لزوم حفظ این انقلاب و نظام تأکید کرده اند؛ گاه از حفظ نظام تعبیر به اوجب واجبات نموده و گاه نیز با این بیان که حفظ جمهورى اسلامى از حفظ یک نفر- ولو امام عصر باشد- اهمیتش بیشتر است.

شاید این تعبیر امام برای بسیاری سنگین و سؤال برانگیز باشد که چگونه حفظ نظام ما از حفظ جان جانان امام زمان ارواحنا فداه مهم تراست؟!! اما اگر به کلام امام، کامل گوش دهیم خود پاسخ این سؤال را داده اند. گویا امام نیز می دانست این کلام برای برخی قابل هضم نیست. امام در اول فروردین ماه سال 1362 در بخشی از سخنان خود در جمع مسئولان نظام به این مهم اشاره کرده و می فرمایند:

«امروز ما مواجه با همه قدرت ها هستیم و آنها در خارج و داخل دارند طرح ریزى مى ‏کنند؛ براى اینکه این انقلاب را بشکنند و این نهضت اسلامى و جمهورى اسلامى را شکست بدهند و نابود کنند. و این یک تکلیف الهى است براى همه که اهمّ تکلیف هایى است که خدا دارد؛ یعنى، حفظ جمهورى اسلامى از حفظ یک نفر- ولو امام عصر باشد- اهمیتش بیشتر است؛ براى اینکه امام عصر هم خودش را فدا مى‏ کند براى اسلام. همه انبیا از صدر عالَم تا حالا که آمدند، براى کلمه حق و براى دین خدا مجاهده کردند و خودشان را فدا کردند.

پیامبر اکرم آن همه مشقات را کشید و اهل بیت معظم او آنهمه زحمات را متکفّل شدند و جانبازى‏ ها را کردند؛ همه براى حفظ اسلام است. اسلام یک ودیعه الهى است پیش ملت ها که این ودیعه الهى براى تربیت خود افراد و براى خدمت به خود افراد هست و حفظ این بر همه کس واجب عینى است؛ یعنى، همه مکلف هستیم حفظ کنیم تا آن وقتى که یک عده ‏اى قائم بشوند براى حفظ او، که آن وقت تکلیف از دیگران برداشته مى‏ شود.

امروز ایجاد اختلاف؛ هر اختلافى باشد، و کارهایى که اختلاف‏ انگیز است؛ هر کارى باشد و با هر اسمى باشد، این مضر به اسلام است و مضر به انقلاب است.»
[ صحیفه امام؛ ج‏15؛ ص: 365]

الف – در بیان فوق ابتدا امام خمینی متذکر شده اند که قدرت‌ها در داخل و خارج برای شکستن انقلاب اسلامی و فروپاشی نظام جمهوری اسلامی در حال طراحی و برنامه‌ریزی هستند، پس نتیجه‌ی منطقی این است که دفاع و حفظ نظام نیز متقابلاً وظیفه‌ی ماست و این یک تکلیف الهی است. یعنی کاری ذوقی، سلیقه‌ای، اختیاری و حاشیه‌ای نیست، بلکه تکلیف است. یعنی بر همگان واجب است.

ب – اما درجه‌، اهمیت و اولیت این تکلیف چقدر است؟ چرا که تکالیف بعضی اولی بر بعضی دیگر هستند. مثلاً دفن میّت مسلمان، واجب کفایی است، حفظ جان هم واجب است. اما اگر کسی بداند که در صورت اقدام جهت دفن میّت جانش به خطر می‌افتد، واجب است از جانش محافظت کند. یا حکمی ساده‌تر: روزه در ایام ماه مبارک رمضان واجب است، اما اگر کسی علم داشته باشد که بر او ضرر دارد، نه تنها واجب نیست، بلکه اگر روزه بگیرد اشکال دارد و باید وقت بهبود قضایش را به جا آورد یا کفاره بدهد.

حالا، اهمیّت و اولویت این تکلیف چقدر است و چگونه باید تبیین شود؟

بدیهی است تکالیفی که صبغه‌ی جهادی دارند، با سرمایه‌گذاری از «جان و مال» محق می‌گردند و در این میان جان مهم‌تر و گران‌قیمت‌تر از مال است. حال سؤال می‌شود که به فرض همه مال را در راه جهاد هزینه کردیم، میزان گذشت از جان چقدر است؟ می‌فرماید تا شهادت پیش برو، خدا هم مالت را می‌خرد و هم جانت را. سؤال بعدی پیش می‌آید: فرض کنیم که از جان خودمان گذشتیم، اما وقتی پای جان دیگری وسط می‌آید، چه باید کرد؟ آیا اگر امر واقع شد بین دفاع از جانی دیگر [که عزیز و محترم است]، یا دفاع از انقلاب، حکومت اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران، کدام اولی می‌باشند؟ خب پاسخ عقل و شرع روشن است که دفاع از اسلام و نظام اسلامی اولی است.

اما، مقام، درجه، رتبه و قیمت جان‌ها نیز متفاوت است، جان بنده و پدر و مادر و همسایه‌ام [به لحاظ نقش در کارگاه هستی و اثر وجود] در رتبه و مقامی است، جان عالم، دانشمند، استاد، یک مسئول، یک وزیر، یک رییس جمهور و یک رهبر، در رتبه‌های دیگری قرار دارد؛ حال تا چه رتبه‌ای جان باید فدای دفاع از اسلام و حکومت و نظام اسلامی شود؟ و اگر امر واقع شد بین حفظ جان و حفظ حکومت اسلامی، کدام اولی است؟

پاسخ این است که حفظ نظام از حفظ همه جان‌ها بالاتر است، حتی تا جان «امام معصوم علیه‌السلام». و دلیل روشن آن که معصومین (ع) نیز همه جان خود را فدای حفظ اسلام، حفظ قرآن، بقای اسلام و دفاع از ولایت و حکومت اسلامی نمودند. بدیهی است که اهل بیت علیهم‌السلام را به خاطر اختلاف فقهی بر سر شکل وضو یا غسل و طهارت ترور نکرده‌اند، بلکه بحث ولایت و حکومت بوده است.

ج – پس، یک دفعه بحث بر نگردد به این که «مگر ما در حدی هستیم که جان امام را فدا کنیم؟!»، چرا که اصلاً چنین موضوعی مطرح نشد. قرار نبود ما کسی را «فدا» کنیم. بلکه موضوع این بود که «این تکلیف الهی، از تکلیف حفظ جان خود و دیگری اولی‌تر است، حتی حفظ جان امام معصوم (ع)، چنان چه آنان خود جان‌شان را در راه حفظ اسلام فدا کردند». مگر حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام برای حفظ اسلام از جان زهرای اطهر علیها‌السلام و جان خود نگذشتند؟ مگر امام حسن علیه‌السلام چنین ننمودند؟ آیا نمی‌شد که با سیاسی‌کاری، اسلام را خرج کنند و جان خود را که امام عصر بودند محافظ کنند؟ مگر امام حسین علیه‌السلام از جان خود و برادری چون حضرت ابوالفضل العباس و فرزندانی چون حضرت علی اکبر و … علیهم‌السلام نگذشتند؟! بدیهی است که اول مخاطب کلیه‌ی آیاتی جهادی و آیاتی که دستور داده شده مال و جان را فدای اسلام و حفظ اسلام و استقرار حکومت اسلامی و برپایی قسط و عدل کنید، خود امام عصر (ع) در هر زمانی می‌باشد. لذا آنان بزرگواران بر این عقیده استوار بودند که حفظ حکومت اسلامی، از حفظ جان امام عصر علیه‌السلام [که خودشان بودند] واجب‌تر است، که همه جان خود را فدا کردند.

پس، به تعبیر دیگر: اگر اولویت واجبات را طبقه‌بندی کنیم، حفظ نظام از اوجب واجبات است. چنان چه فرمودند:

امام خمینی (ره): «من به همه شما عرض میکنم که اگر – خدای ناخواسته – اسلام در ایران سیلی بخورد، در همه دنیا سیلی خواهد خورد و بدانید که به این زودی دیگر نمی‌تواند سرش را بلند کند. این الان یک تکلیف بسیار بزرگی است که از همه تکالیف بالاتر است. حفظ نظام اسلامی از اوجب واجبات است، اگر اسلام را می خواهیم باید این جمهوری را حفظش کنیم.»

شاید عده ای ایراد کنند که این نظام، با نظام اسلامی که مد نظر معصومین علیهم السلام بوده فاصله دارد اشکالی که تازگی ندارد و بارها و بارها از طرف معاندین نظام و عده ای جاهل متأسفانه طرح می شود ما در این مختصر قصد نداریم بطور مفصل وارد پاسخ این شبهه و اشکال شویم. اما خوب است بدانید این ایرادات نیز در همان اوایل انقلاب مطرح بود و امام نیز در وصیت نامه سیاسی-الهی خود ضمن تاکید بر حفظ نظام ، در پاسخ به این افراد می فرمایند:

«اینجانب نصیحت متواضعانه برادرانه مى‏ کنم که آقایان محترم تحت تأثیر اینگونه شایعه سازی ها قرار نگیرند و براى خدا و حفظ اسلام این جمهورى را تقویت نمایند. و باید بدانند که اگر این جمهورى اسلامى شکست بخورد، به جاى آن یک رژیم اسلامى دلخواهِ بقیة اللَّه -روحى فداه- یا مطیع امر شما آقایان تحقق نخواهد پیدا کرد، بلکه یک رژیم دلخواه یکى از دو قطب قدرت به حکومت مى ‏رسد و محرومان جهان، که به اسلام و حکومت اسلامى رو آورده و دل باخته ‏اند، مأیوس مى ‏شوند و اسلام براى همیشه منزوى خواهد شد؛ و شماها روزى از کردار خود پشیمان مى ‏شوید که کار گذشته و دیگر پشیمانى سودى ندارد. و شما آقایان اگر توقع دارید که در یک شب همه امور بر طبق اسلام و احکام خداوند تعالى متحول شود یک اشتباه است، و در تمام طول تاریخ بشر چنین معجزه ‏اى روى نداده است و نخواهد داد. و آن روزى که ان شاء اللَّه تعالى مصلح کل ظهور نماید، گمان نکنید که یک معجزه شود و یک روزه عالم اصلاح شود؛ بلکه با کوشش ها و فداکاری ها ستمکاران سرکوب و منزوى مى‏ شوند.»
[ صحیفه امام؛ ج‏21؛ ص: 447]